foto: Melissa Noordervliet

The 'call'

Het voelde als een roeping. De vraag van mijn goede vriendin Tessa, of ik misschien zin had om samen met haar naar Frankrijk te gaan voor een Vision Quest. Ik wist precies wat het was; een paar jaar geleden al had ik mensen gesproken die een quest hadden gedaan en ik weet nog dat ik toen dacht: 'dat zou ik dus écht nooit doen'. Voor degenen die niet precies weten wat het inhoudt: een Vision Quest is een overgangsritueel dat sinds het begin der tijden door inheemse culturen werd uitgevoerd en bestaat uit drie dagen en drie nachten van eenzaamheid in de natuur, op water vastend. Het is een manier om je innerlijke waarheid te leren kennen en contact te maken met je natuur; een reis naar binnen, waar je je angsten en zelfopgelegde beperkingen tegenkomt. Vasten is een onderdeel van de fysieke, mentale en emotionele zuivering waarmee je kracht en helderheid kunt krijgen. 

Maar goed, de vraag kwam en hoewel ik het antwoord eigenlijk al wist, duurde het toch een paar weken voor ik ja zei. Het is niet niks tenslotte, de uitdaging die ik aan zou gaan...Bovendien was ik eigenlijk van plan om in diezelfde week naar een Human Design symposium in Roemenië te gaan, dus toen dit er tussen door kwam, werd het echt een keuze tussen het één of het ander. Maar op een mooie lenteavond in maart, terwijl ik zat te kijken naar de avondzon boven een stil meertje, waar het enige geluid bestond uit wat kwetterende eenden die overvlogen, toen wist ik het zeker. Die Vision Quest die ga ik doen. De natuur roept mij en ik wil er gehoor aan geven. Het is tijd om eens he-le-maal op mezelf aangewezen te zijn, net als vroeger toen ik als kind oneindig veel tijd in de natuur doorbracht. Even geen vrouw van, moeder van dochter van of vriendin van zijn; nee gewoon Barbara zijn. Ik wilde ook graag een periode afsluiten en een nieuwe beginnen in het jaar dat ik 50 word...echt een overgangsritueel dus. En het leek me ook een mooie uitdaging en goed voor mijn lichaam om een tijd heel anders te eten, en zelfs drie dagen te vasten. Een soort cadeautje aan mezelf. Begrijpelijk genoeg snapten de meesten mensen daar niet zoveel van, want wat kan daar in hemelsnaam leuk aan zijn? "Drie dagen alleen op een berg? In een tent?"  "Nee, ik slaap in een hangmat". Oh my God zag ik ze denken. En af en toe dacht ik dat zelf ook eerlijk gezegd... waar ben ik aan begonnen? 

24 uur nadat ik JA had gezegd werd ik goed ziek. Misselijk, rillerig, zweten; ik voelde me heel beroerd. Alsof ik een verslaafde was die moest afkicken. Ik voelde direct dat het de respons van mijn lichaam was op het proces. En ik wist dat ik de juiste keus had gemaakt. Hier zou het alleen maar beter van worden. En dat sterkte mij in mijn proces om ervoor te gaan. Het voorbereidende programma zat goed in elkaar, we kregen uitstekende begeleiding op het gebied van het dieet, de 'intermittent fasting' maar ook in het opstellen van mijn persoonlijke intenties, en de aanloop naar de Quest. De laatste maan (d) voor vertrek stond iedere week in het teken van een ander element. Lucht, water, aarde, vuur. En direct was er meer synchroniciteit in mijn leven. Vaak achteraf viel het kwartje pas. En hoe meer ik erop ging letten, hoe meer 'toevalligheden' waardoor ik steeds beter afgestemd was met het universum. Het waren liedjes op de radio, gebeurtenissen die mijn aandacht trokken, weersomstandigheden, activiteiten die ik ondernam en voorwerpen die ik op mijn weg tegenkwam. Heel bijzonder om te ervaren hoe alles stroomt als je afgestemd bent. Hoe je een vraag in je hoofd hebt die vlak daarna beantwoord wordt. Of hoe je aandacht ergens naartoe wordt getrokken en je  avonds ineens snapt waarom... En toen na 6 weken voorbereiding en afkicken van koffie, dierlijke producten en alcohol was het zover en gingen Tessa en ik naar Frankrijk! 

Maison Alauzet 

We kwamen aan bij Maison Alauzet, het prachtige high end retreatcenter van Melissa en Jasper, die deze magische ecologische plek met veel toewijding en liefde hebben gecreëerd. De drie dagen in het bos zouden afzien worden maar de rest van de week werden we verwend met alles wat ons hartje begeerde en meer. Hot tub aan de oever van het meer, sauna met uitzicht over de vallei, veganistische maaltijden die mij geen moment verveelden. Prachtige omgeving waar we ons direct welkom voelden. We konden chillen, zwemmen, relaxen, wandelen. Onze intenties werden aangescherpt, we deelden ervaringen met elkaar, en de groep werd vertrouwd met elkaar. De laatste avond met het sjamanistische ritueel in de zweethut. Buiten het vuur met de hete stenen, de warmte; stoom (great spirit) in de baarmoeder van moeder Aarde. De liederen en prayers, in het begin nog wat huiverig maar steeds overtuigender en krachtiger werden onze stemmen. Aho! Pijn, vreugde, angst en verdriet; het kwam allemaal voorbij. Symbolisch opnieuw geboren worden.  En langzaam werd die avond de spanning opgebouwd naar de volgende ochtend, de dag van vertrek. Op weg naar mijn plek in de natuur waar ik drie dagen en drie nachten zou verblijven. Praktisch gezien mag ik de zaken graag goed managen dus op alles was ik voorbereid, op slangenbeten, onweersbuien, wilde zwijnen, zonneschijn, lage bloeddruk en koude voeten. Het niet-eten en de verveling leken me al lastig genoeg, dus laat ik nou maar zo min mogelijk aan het toeval overlaten. Wat blijft er van je over als je alleen bent, je lichaam leeg en hongerig is, en je enige gezelschap de bomen, dieren, sterren en planeten zijn? 

"We do not go into the solitude to escape people, but to learn how to find them.

We do not leave them in order to have nothing more to do with them, but to find out the way to do them the most good"   - Thomas Merton 

foto' Alauzet

Drie dagen en drie nachten op een berg, zonder eten, zonder afleiding, alleen met jezelf en tien liter water

De dag voorafgaand aan de Quest gingen we op zoek naar onze plek. Het Vision Quest bos is ruig, woest, steil en dichtbegroeid. Héél anders dan in mijn hoofd. In eerste instantie lichte paniek maar al snel met goede moed de weg naar boven gezocht. Op handen en voeten soms, grijpend naar een tak of wortel van een boom om me aan op te trekken. Glibberend over de gladde natte stenen, het had die middag net keihard geregend en geonweerd. Vastberaden was ik. Hier ga ik zéker niet zitten dacht ik alleen maar. Naar boven moet ik. Hier op de steile helling is het veel te donker. Het voelde gewoon niet goed. Ik was al een uurtje aan het klimmen maar had de plek nog niet gevonden. Dapper klom ik door. Wel schoot me regelmatig de gedachte te binnen: hoe denk je hier überhaupt straks met alle bagage naar toe te klimmen? En aan de weg naar beneden wilde ik helemaal niet denken. Want klimmen is één, afdalen nog een stuk ingewikkelder onder deze omstandigheden. De eerste mogelijke plek die ik tegenkwam lag op een dierenpad, en ik zag nog meer beren op de weg. Het was het gewoon niet helemaal. Ik had het gevoel dat er misschien nog iets beters was. Story of my life. De eerste tranen kwamen. Dit heb ik nou altijd, nóóit is het een keer goed genoeg. Altijd door zoeken, tot het perfect is. En daar werd ik op mijn zoektocht mooi mee geconfronteerd. Boven aan de berg aangekomen kreeg ik weer lucht, voelde ik het stromen. Hier ga ik zitten...en het is goed dat ik heb doorgezet, ik ben trots op mezelf. De volgende ochtend ging het echt beginnen. 

Het gevoel van trots toen ik op dag 1 mijn 'basiskamp' en heilige cirkel had opgebouwd en me installeerde zal ik nooit vergeten. Het geluksgevoel toen ik lag te schommelen in de hangmat met de zon op mijn lijf. Ik wás helemaal niet alleen, voelde me omarmd en gedragen. De eerste dag was ik vooral aan het observeren, bijvoorbeeld hoe een paar miertjes druk bezig waren met een takje en een zandkorreltje. Cirkelende roofvogels boven me in de lucht. De krekels die iedere middag aansloegen. Het continue veranderende licht boven de vallei waar ik op uitkeek; de felheid die steeds zachter kleurde tot een palet van 50 tinten groen. En terwijl ik in mijn coconnetje zat en bezig was met de opdrachten die ik had mee gekregen kreeg ik de eerste inzichten. Uit mijn jeugd, pijnlijke en angstige maar ook zoveel liefdevolle. Het werd helder wat de verschillende overlevingsmechanismen doen, wat ze vanuit liefde voor me doen, waarom en wanneer ze onderdeel zijn geworden van mijn leven. Innerlijke conversaties gevoerd. Diepgaande connecties gemaakt. Met al die delen in mijzelf maar ook met moeder Aarde, onze universele moeder. En het was in die momenten dat ik zo duidelijk de verbinding voelde met jullie allemaal. Met de mensheid, met mijn voorouders, ik zag onze strijd, al onze pogingen om het geluk te vinden, de liefde te vinden. Persoonlijke thema's, kleine en grote verdrietjes, zorgen over kinderen, onvermogen om te zeggen wat je voelt, tekortkomingen, innerlijke strijd en ons verlangen om het leven zin te geven. Het gevoel van gefaald zijn, machteloosheid over het ouder worden, levensvragen en antwoorden. En ik heb die wanhoop en pijn gevoeld. En er klonk een stem in mij: vertel het ze, vertel hoe iedereen worstelt op zijn eigen manier. Als mensen gaan inzien dat ze niet de enige zijn dan kunnen ze zich echt met zichzelf en elkaar verbinden. Wij zijn geen heiligen, we strijden allemaal een eigen strijd en zijn daarin uniek maar tegelijkertijd allemaal gedreven door dezelfde basisbehoeften.  En dat komt er op neer dat we verlangen naar liefde. En die zit in onszelf alleen zijn de meesten deze oorspronkelijke bron vergeten.

Halverwege de quest op dag 2 kwam ik in een diep dal terecht. Geen energie meer, misselijk van het zout dat ik had meegenomen, en veel innerlijk verzet. Ik heb me er maar aan overgegeven, had weinig keus voor mijn gevoel. De slapte en de verveling hadden me overgenomen. Gelukkig ging het ook weer over. Ik wist niet hoe laat het was, maar wist wel dat ik ongeveer halverwege de tweede dag was. Het was ook op deze dag dat ik verbinding zocht met mijn totemdieren en mijn spirit naam doorkreeg. Zodra de avond viel, ging ik op mijn kleedje zitten, met mijn deken om me heen geslagen en zat ik daar gewoon een paar uur te kijken hoe de duisternis inviel. Het was op die  momenten dat ik van alles zag in de bomen. Je zou het hallucinaties kunnen noemen. Ik zag dingen waarvan ik wist dat ze er niet echt waren. Een huisje in het bos. Lichtjes achter de ramen, het leek een restaurantje...Later zag ik gezichten in de bladeren. Gezichten die veranderden in andere beelden. Het was niet eng, het was er gewoon. Op het moment dat de maan boven de heuvels verscheen was voor mij het teken dat ik aan mijn avondritueel kon beginnen. Pyjama aantrekken, plassen en wassen. Flesje water vullen voor de nacht. Warme sokken aan. En dan mijn hangmat in. Slaapzak helemaal dichtritsen. De volle maan en de heldere hemel was magisch....het was alsof er een immense lichtbundel op mij scheen, alsof het mij wilde verlichten. Langzaam viel ik in slaap, de geluiden van het bos koesterden mij. Zelfs de vleermuizen en de kudde wilde zwijnen konden me geen angst aanjagen. We waren één. Ik was niet afgescheiden maar voelde me onderdeel van het bos. Midden in de nacht als de maan recht boven mij aan de hemel stond, opende ik  mijn ogen en gluurde ik door mijn wimpers naar boven.  Tevreden constateerde ik dat de maan nog steeds stond te stralen. En dat ik me intens gelukkig voelde met het feit dat ik daar was. Niets geeft je meer het gevoel van verbondenheid met de natuur dan in de open lucht te slapen. 

De laatste dag was even moeilijk in de ochtend. Ik dacht dat ik sap nodig had en had daarvan een notitie gemaakt op de boom die iedere dag door Melissa werd gecheckt op berichten. De tocht er naartoe was al een hele uitdaging, maar ach ik had geen haast en weer even wat te doen! Toen ik in mijn hangmat lag te wachten tot Melissa zou komen zag ik in de lucht een buizerd vliegen. Hij cirkelde boven me en leek steeds lager te komen. Dieren hebben soms boodschappen voor ons, en deze ontmoetingen kunnen ons veel inzichten geven. Ik maakte de verbinding met de vogel door me helemaal af te stemmen op zijn energie. Ik vroeg hem of hij me wat te vertellen had. En ja hoor, daar was 'ie, "je hebt helemaal geen sap nodig". Loud and clear. Wat zegt ie? Je hebt geen sap nodig, je gaat gewoon goed....en diep in mijn hart wist ik dat het waar was. De vogel bleef nog even bij me en verdween toen weer. Vlak daarna kwam Melissa me opzoeken. Ik kwam uit de hangmat en ging op mijn kleedje zitten. Ze keek me aan en ik zag haar stralende ogen, en hoorde haar zeggen; "ik ga je geen sap geven, je ziet er nog veel te goed uit!" En ik kon alleen maar lachen, ik wist het al, natuurlijk ging ik geen sap nemen. "Je ziet er onwijs krachtig uit" zei ze ook nog. Ik denk dat ik die mentale boost even nodig had want haar woorden brachten me direct bij mijn kracht! En zo kwam ik die laatste dag eigenlijk heel goed door. Heb ik nog veel geschreven, getekend en muziek gemaakt. Heerlijke dag, natuurlijk ook omdat ik wist dat het einde in zicht was. Ik was ook zo benieuwd naar de anderen in de groep. Hoe zou het hen vergaan? Af en toe hoorde ik (of dacht ik) het getrommel van iemand. De volgende ochtend ben ik rustig alles gaan inpakken en opruimen, en op zeker moment kwam mijn buddy Nienke aanlopen met haar hele zware rugzak en zagen we Melissa om ons op te halen met de Jeep. De missie was volbracht! Het gevoel van euforie dat ik toen had is onbeschrijflijk. De volgende dag hebben we integratie oefeningen gedaan, de processen die lang doorwerken en waar ik nu ook nog bewust mee bezig ben. In de avond het afscheidsfeestje met alcoholvrije cocktails. Er is niet veel nodig om een mens gelukkig te maken.

foto: Melissa Noordervliet

Inzichten

Mijn ontdekkingstocht was er één van extremen. Iedereen die mij een beetje kent zal daar niet vreemd van opkijken. Mijn hoge bergen, diepe dalen zijn weliswaar voor een groot deel afgesleten, de scherpe kantjes afgezwakt, maar diepe gevoelens zullen mij altijd vergezellen zij het dat ik nu meer hand in hand loop met mijn draken en engelen. Van te voren leek het me wel angstig om alleen te slapen, in de buitenlucht, maar de werkelijkheid viel weer eens honderd procent mee! Geen moment heb ik me alleen of angstig gevoeld, wel heb ik me overdag fysiek slecht gevoeld. Slap, licht in het hoofd, lusteloos; maar toen ik daar gewoon aan toe gaf door even te gaan liggen en een dutje te doen, verdwenen de klachten vanzelf weer. Mijn lichaam leerde mij dat het ook zonder brandstof nog prima functioneert. Maar de tweestrijd tussen body en mind was leuk om te aanschouwen. "Je moet nu echt wat eten. Denk aan je lage bloeddruk!" Maar ook dat wordt gewoon gereguleerd. 

Hoe minder verzet, hoe meer flow. Ik merkte dat er ruimte kwam, dat ik me vrij begon te voelen. Alsof er iets in mij wakker werd dat heel lang in slaap was gesust. Een zuivere "ik",  die al eerder in mijn leven was maar toen moest opgeven omdat het niet bestand was tegen alle verhalen. Al die overtuigingen en verhalen die ik al die jaren heb geloofd en geleefd. Overtuigingen over mijzelf en over anderen. Het doet er niet eens toe hoe ze ooit zijn ontstaan; op het moment dat ik inzag dat het allemaal verhalen zijn wilde ik ze alleen maar loslaten...Authentieke zelf, het klinkt allemaal zo hoogdravend. Terwijl ik nu heb ervaren dat  de geboorte of het ontwaken van dit ware zelf meer een kwestie is van vereenvoudigen dan van vermenigvuldigen.....(hoe tegenstrijdig met alle natuurwetten;) Het is alsof er een sluier optrekt er helderheid ontstaat in de wirwar van gedachtenspinsels, in de grijze mist die mij soms uitzichtloos kon laten voelen. De kern blijft over, alles wat er toe doet was er altijd al. 

Tijdens de quest heb ik gezien hoe de zon opkomt, en een baan trekt van oost naar west; vele dieren gezien en gehoord. Het samenspel van de natuur, de perfecte harmonie. Het gevoel van de zon op mijn huid, hoe mijn lichaam reageert. En de elementen. De wind, ik voelde de verbinding. De aarde en het water. Alle elementen met hun specifieke karakteristieken. De perfectie en wijsheid van mijn lichaam. Het weet, Veel meer dan ik dacht. En het is heel erg blij met aandacht! Dat is hoe zelf-liefde zich openbaart, in de connectie met het lichaam.  

Nu twee maanden na de Vision Quest ben ik op een aantal vlakken verder gekomen en op andere stukken is het nog minder duidelijk. Details hou ik voor mezelf maar ik wil wel verklappen dat één van mijn favoriete gedachten is: "is het écht een probleem? Of maak ik het een probleem?". 90% van alles waar ik me voorheen druk over maakte krijgt niet eens meer de kans om een verhaal te worden. En de 'deconditionering' oftewel de de-identificatie met alles wat ik denk te zijn heeft een boost gekregen. Ik laat me niet meer zo makkelijk strikken door mijn pijnlichaam (voor de Eckart Tolle kenners).  Ben me bewust van mijn valkuilen. De eerste weken na terugkomst voelde ik me intens krachtig en stralend en dat zagen de mensen om mij heen ook. Ik was zo'n 5 kilo afgevallen, iets waar ik me heel fijn bij voelde. Inmiddels ben ik voor een deel weer terug bij af, en voel ik me bij vlagen weer te zwaar..letterlijk en figuurlijk. Sommige gewoontes zijn hardnekkig heb ik gemerkt maar wat ik er wel van geleerd heb is dat ik nu beter luister naar wat mijn lichaam echt nodig heeft. En misschien is mijn wens om iets anders te zijn dan wat ik ben wel een hardnekkige overtuiging. Het lichaam doet wat het moet, het hele proces werkt nog lang door, en ik voelde nu dat het moment was aangebroken om het te delen. Misschien ook wel om het van me af te schrijven, iets los te laten. Het brengt me in ieder geval weer even dieper bij mijn intenties en herinnert me aan een magische week! 

Aho!

"Speaking with Integrity"