Bijzonder....? Of 'gewoon' uniek

Iedereen is uniek. Je hoort het vaak, en het wordt ook vermoeiend vaak -in mijn ogen- gebruikt in de context van 'bijzonder zijn', alsof uniek synoniem is voor bijzonder. Een 'bijzonder en uniek' leven met louter hoogtepunten lijkt wel een ideaalbeeld te worden maar hiermee leggen we de lat veel te hoog. Kinderen worden verbijzonderd met 'bijzondere' labels; er zijn zoveel diagnoses dat ‘normale’ kinderen steeds bijzonderder worden. En de speciale 'bijzondere' kinderen worden tegenwoordig tot een soort superhelden gebombardeerd, als zijnde de begaafde kinderen met bijzondere talenten, maar dat slaat mijns inziens de plank ook mis. Het is mooi dat er meer oog is voor kinderen die vastlopen in het systeem maar laten we er voor waken niet teveel te focussen op het ‘bijzondere’.  In plaats van ‘bijzonder’ kunnen we misschien beter spreken over uniek zijn, over authenticiteit. Dat zou eigenlijk de norm moeten worden.

Uniek zijn is niet hetzelfde als bijzonder zijn.

Echt, er is niemand op deze wereld precies zoals jij. Niemand met dezelfde genen, maar ook niemand met jouw gedachten. Maakt dat jou bijzonder? Ja en nee. Bijzonder zijn is ineens heel gewoon als iedereen uniek is. Dan zijn we namelijk allemaal bijzonder. Maar dan noem je het niet meer bijzonder want bij ‘bijzonder’ zijn we altijd aan het vergelijken. En dat is eigenlijk niet normaal. Iemand die opvalt omdat hij iets héél goed kan, noemen we vaak bijzonder. Iemand die zich ‘anders’ uitdrukt, of heel uitgesproken is, noemen we bijzonder. Maar iemand die bescheiden is valt niet op en wordt niet snel bijzonder genoemd terwijl bescheidenheid in deze maatschappij van wannabees toch eigenlijk heel bijzonder is….. (raar woord eigenlijk, ‘bijzonder’ het is ‘bij’ + ‘zonder’,  ‘bij’ is iets extra, ‘zonder’ is juist minder). Bijzonder zijn is gewoon tegenstrijdig, het past niet bij onze natuur. Het hoort bij de oude tijd. En daarom heb ik het liever over uniek. Uniek zijn is ook hoe het in de natuur werkt. Er zijn namelijk geen twee levende wezens gelijk, zelfs een ogenschijnlijk identieke tweeling verschilt van elkaar. Ieder mens is dus anders, alles is continue in beweging, eigenlijk is er geen constante. Het leven, net als het universum, beweegt zich in cycli, in patronen. De sterren en planeten bewegen. Er is een maan die het water op aarde in beweging zet.

Wie zijn wij, met onze beperkte capaciteiten om te denken dat wij iets moeten verbeteren aan de natuur, aan ónze natuur?

Het leven, het grootste mysterie, zit zó perfect in elkaar, alles is precies afgestemd. Tot in de kleinste deeltjes heeft alles een functie en het gaat precies zoals het bedoeld is, daar hoeven wij niets aan te doen. Sterker nog, wij zijn niet eens in staat om die perfectie te evenaren. De groei, de bloei; kleuren en geuren, vorm en functie. Alles vult elkaar aan. Het één is niet beter (bijzonderder) dan het ander. En met mensen is het in wezen niet anders. Wij komen allemaal met een uniek ontwerp op de wereld. Het enige verschil is dat de mens naast een perfect functionerend voertuig (lichaam) beschikt over een ‘mind’, een persoonlijkheid en bewustzijn dat zich voedt met gedachten en langzaam bezit van ons neemt. Dit begint al in de vroegste jeugd. Over wie we zouden moeten zijn, wat we moeten doen om onze ‘problemen’ om te lossen. Wat ‘normaal’ is volgens de wereld. Overtuigingen. Oordelen. Angst. Familiepatronen. Ze zijn bepalend voor de keuzes van de mens. Stemmetjes in je hoofd bewegen je om het leven te controleren, en brengen je steeds verder van je eigen natuur, en op den duur geeft dat frustratie. Men noemt het ook wel een mid-or whatever-lifecrisis. En dat, terwijl we eigenlijk al ‘perfect’ zijn. 

Een ode voor het gewone

Het moment dat je je eigen perfectie ontdekt kun je de levenskunst gaan beoefenen…en het mooie is, dat als je jezelf begrijpt, je ook meer begrip krijgt voor de ander. Dat alleen al maakt het leven een stuk makkelijker! En dat leven hoeft niet meeslepend en bijzonder te zijn. Er zit zoveel voldoening in het gewone, het alledaagse, maar de meeste mensen zien het niet. Omdat ze bang zijn om gewoon ‘gewoon’ te zijn. Druk zijn zichzelf te bewijzen, te voldoen aan een ideaalbeeld, bang zijn voor hun schaduwkanten, leven naar andermans verwachtingen om maar erkend te worden. Je persoonlijk ontwikkelen gaat niet over goed en fout, het gaat niet over een ‘ideaal en spiritueel mens’ te worden. Het gaat er NIET om dat jezelf verandert, of verbetert, het gaat enkel om bewustzijn.  Zodat je niet meer iets hoeft te zijn wat je niet bent. Hoe bevrijdend is het voor een mens, als hij zichzelf in alle facetten mag leren kennen en accepteren? Wat zal dat voor de wereld kunnen doen? Hoe mooi zou het zijn als kinderen op school dusdanig onderwijs krijgen dat ze zichzelf écht mogen leren kennen zodat ze van daaruit keuzes voor de rest van hun leven maken?

Uniek zijn, dat is even bijzonder als gewoon!