© Barbara le Noble

Bevrijding

In de eerste 50 jaar van mijn leven kan ik me niet herinneren dat iemand me egoïstisch of extreemrechts noemde, laat staan een sociopaat of een Trump aanhanger. Wel vond men mij altijd al een beetje 'anders' vanwege mijn idealistische uitingen en afwijkende levenspad. Dat veranderde allemaal toen Covid kwam en ik, aanvankelijk heel voorzichtig, mijn bezorgdheid uitte over de lockdowns en het beleid. Inmiddels ben ik minder ongerust over wat mensen van mij denken, want uit reacties blijkt dat velen me toch al in het 'wappie hokje' hebben geplaatst. Vroeger zou ik dat vreselijk hebben gevonden, tegenwoordig weet ik wat ik waard ben en voel me helemaal vrij om reflecties en de andere kant van het verhaal te delen.

Het grootste inzicht is dat alles totaal anders is dan ik altijd heb geloofd. Ik dacht altijd dat ik de wereld moest verbeteren, dat 'wij' (de goeien) bepaalde normen en waarden moesten leren aan anderen. Het opleggen van een moraal, daar heb ik me zelf ook schuldig aan gemaakt. Inmiddels ben ik daar helemaal op teruggekomen, omdat voorbij wordt gegaan aan twee dingen: 1. dit is een dualistische denkwijze dat uitgaat van 'goed en kwaad', zonder rekening te houden met de non-dualistische realiteit waar alles twee kanten heeft. De werkelijkheid is niet op die manier te vereenvoudigen omdat alles invloed heeft op alles. 2. Het moralistisch idealisme gaat ervan uit dat sommige mensen het beter weten, slimmer zijn of kunnen bepalen wat goed is voor het collectief. Zelf heb ik dat dus ook heel lang gedacht.

De realiteit is dat die verschillen in kennis en macht kunstmatig in stand worden gehouden en van jongs af aan wordt je wijsgemaakt dat 'dit de wereld is zoals die is'. Maar dat is niet écht zo, iedereen wordt begaafd geboren, heeft van nature compassie en kan in potentie alles leren, want in essentie zijn mensen hetzelfde. Echter, we hebben niet allemaal dezelfde blauwdruk en zijn uniek in onze expressie van levenskracht. Nature & nurture. Het bewustwordingsproces is het herontdekken van jezelf, je ware natuur en daarmee ook ontdekken waar je geconditioneerd bent en 'doet alsof'.

Illusie van het weten

Het instorten van die illusie maakte mij eerst heel onzeker, ik ging twijfelen aan mezelf, en probeerde iedereen te overtuigen. Om maar die zekerheid en bevestiging te ervaren. Op een gegeven moment werd duidelijk dat het geen zin heeft omdat de weg naar bevrijding en vertrouwen een individueel proces is. En er is ook geen eenduidige waarheid, wat voor mij waar is, is dat voor jou vaak niet. We hebben allemaal een eigen frequentie, en resoneren op verschillende niveaus. Het besef dat we allemaal onze eigen illusies creëren, dat er machtspelletjes worden gespeeld en dat de verhalen over onze geschiedenis en religies gebaseerd zijn op bedrog maakt dat ineens alle zekerheden wegvallen.

Het is dus precies andersom. Het is niet zo dat ik complottheorieën aanhang omdat ik zoek naar zekerheden, of om de complexe werkelijkheid te snappen.

Een veelgehoord argument van rationele mensen die proberen te verklaren waarom andersdenkenden anders denken.

Nee, die zogenaamde theorieën, die nu gek genoeg één voor één realiteit worden, hebben juist alle zekerheid onder mij weggehaald! Het zet je hele wereldbeeld op zijn kop. Ik heb me er lang tegen lang verzet en nog steeds is er angst en onzekerheid. Als een post van mij op Linked in of op FB honderden keren wordt gedeeld of geliked is dat 99,5% door mensen die ik helemaal niet persoonlijk ken. Zelden door iemand uit mijn directe vriendenkring, en dat maakt pijnlijk duidelijk dat dit een proces is van loslaten. Het loslaten van overtuigingen, aan welke kant je ook staat, en het loslaten van verwachtingen. Andere mensen of vrienden staan hier helemaal los van. Ik hoef jouw bevestiging niet om bevriend met je te kunnen zijn, het belangrijkste is dat we elkaar respecteren.

Het proces is een individueel bewustwordingsproces. Ik loop niet (meer) blind achter mensen aan, en zat toch al nooit in het 'Willem Engel'- kamp maar maak me wel zorgen over zijn arrestatie en de censuur cultuur. Ik zit überhaupt niet meer in een kamp. Dát is voor mij vrijheid...en iedereen die zichzelf écht kent en eigen keuzes durft te maken is vrij, ongeacht wat je persoonlijke overtuigingen in al deze discussies zijn. Er zijn namelijk ook vrienden die er heel anders in staan, maar met wie ik wel verbonden kan blijven, omdat het liefde is wat ons bindt. Zij hebben zelf ook die vrijheid gevonden waardoor onze persoonlijke overtuigingen niet meer tussen ons instaan.

En voor iedereen die nu door een moeilijke periode gaat, de emoties, angst en boosheid; weet dat je niet alleen bent...! Feel free to connect, anytime

(geïnspireerd op een artikel van de Canadese gezondheidsjournaliste Gabrielle Bauer, maar uiteindelijk werd dit een heel ander eigen verhaal;)

tekst & foto's Barbara Le Noble